Posted by Turkse Media
Oct 27, 2024

Barsten in het schild van Israël: hoe de wereldwijde houding ten opzichte van Tel Aviv verandert

OPINIE – “Toen ik eerder dit jaar de Westelijke Jordaanoever bezocht, ontmoette ik Palestijnen wiens gemeenschappen te maken hebben gehad met verschrikkelijk geweld door Israëlische kolonisten. De passiviteit van de Israëlische regering heeft een omgeving van straffeloosheid doen ontstaan waarin het geweld van kolonisten ongecontroleerd is toegenomen.”

Dit waren de woorden van de Britse minister van Buitenlandse Zaken David Lammy midden oktober toen hij sancties aankondigde tegen zeven organisaties die illegale Israëlische kolonisten in de bezette Westelijke Jordaanoever steunen. Maar opvallend genoeg hield Lammy het niet vol om twee extremistische ministers die in de Israëlische regering dienen, te straffen, een zet die zijn conservatieve voorganger David Cameron al van plan was tijdens zijn ambtstermijn als minister van Buitenlandse Zaken in de regering van voormalig premier Rishi Sunak.

Wat drijft deze verschuiving?

Cameron, die eerder in 2010-2016 premier was, onthulde onlangs aan de media dat hij in zijn laatste dagen in de regering sancties had voorbereid tegen de Israëlische minister van Financiën Bezalel Smotrich en de minister van Nationale Veiligheid Itamar Ben-Gvir. Zijn redenering? Cameron noemde de twee mannen “extremisten” en beweerde dat sancties de Israëlische premier Benjamin Netanyahu onder druk hadden kunnen zetten om zich aan het internationaal recht te houden. Een paar weken geleden was het moeilijk voor te stellen dat een Britse regering ooit een minister van een bondgenoot zou sanctioneren, vooral een bondgenoot die zo nauw verbonden is met Groot-Brittannië als Israël.

Jarenlang is Israël beschermd geweest tegen dergelijke acties. Maar het lijkt erop dat de tijden veranderen. Dit is de derde aflevering van financiële en andere sancties tegen bepaalde elementen van de kolonistengemeenschap op de Westelijke Jordaanoever door de Britse regering. Het sanctioneren van kolonisten is één ding, maar het richten op regeringsministers? Dat is een heel ander verhaal.

Wat drijft deze verschuiving? Kijk niet verder dan de verontrustende woorden en acties van de twee eerder genoemde Israëlische ministers. Ben-Gvir heeft herhaaldelijk zijn overtuiging uitgesproken dat joodse Israëlische rechten voorrang hebben op Arabische mensenrechten en zijn opmerkingen over waarom veiligheidstroepen vijanden moeten doden in plaats van gevangen nemen, hebben zowel in Israël als daarbuiten tot verontwaardiging geleid. Ondertussen heeft Smotrichs standpunt dat het uithongeren van 2 miljoen mensen in Gaza “moreel” is totdat Israëlische gijzelaars zijn teruggekeerd, ook wijdverbreide veroordeling opgeleverd. Zelfs de Britse premier Keir Starmer noemde zijn woorden “afschuwelijk”.

Een dilemma dat het Westen niet langer kan negeren

Het Verenigd Koninkrijk staat voor een dilemma dat het niet langer kan negeren: hoe confronteer je een trouwe bondgenoot die een gevaarlijke weg inslaat, terwijl je nog steeds klaarstaat om hen te verdedigen in een crisis? Groot-Brittannië is niet het enige land in deze situatie. Ook West-Europa begint te worstelen met deze ongemakkelijke vraag. Het schild rond Israël lijkt te barsten en de implicaties kunnen verstrekkend zijn. De Franse president Emmanuel Macron heeft al gewezen op het stoppen van wapenleveringen aan Israël als een manier om het vredesproces daar te ondersteunen.

De nasleep van de aanslagen van 7 oktober heeft zich ontvouwd tot een langdurig en verwoestend conflict, gekenmerkt door de krachtige represailles van Israël. Burgerslachtoffers zijn de grens van 50.000 gepasseerd en miljoenen zijn ontheemd, maar de langetermijnstrategie van Israël blijft ongrijpbaar. De moord op Hamas-leider Yahya Sinwar was belangrijk voor Israël, maar het bredere doel om Hamas en Hezbollah te neutraliseren is nog lang niet bereikt. Nu de oorlog zich uitstrekt tot Gaza en Libanon, wordt de vraag naar de volgende stappen van Israël steeds urgenter.

Speculatie richt zich steeds meer op figuren als Smotrich en Ben-Gvir, wiens harde visies steeds meer aandacht krijgen. Hun gewenste uitkomsten — een Gaza dat in puin ligt en de verdrijving van de Palestijnse bevolking, samen met de annexatie van de Westelijke Jordaanoever — zijn niet langer marginale ideeën. In feite lijken deze doelen door te sijpelen in de strategische berekeningen van de regering van Netanyahu. Het vooruitzicht van een tweestatenoplossing, ooit de voorkeursroute van de internationale gemeenschap, lijkt steeds verder weg nu de regering van Netanyahu haar verzet tegen een Palestijnse staat verdubbelt.

Is dit het Israël waar zijn langdurige bondgenoten, waaronder het VK, nog steeds achter willen staan? De uitbreiding van het land naar de Westelijke Jordaanoever en de oplegging van sancties aan kolonisten suggereren een groeiend ongemak onder zijn aanhangers. De acties van het VK – financiële sancties tegen elementen van de kolonistengemeenschap – kunnen het begin zijn van een bredere afrekening. Zouden er bredere sancties op nederzettingen en economische activiteiten op de Westelijke Jordaanoever kunnen volgen? En betekent dit dat de bondgenoten van Israël niet langer geloven dat het huidige pad veiligheid of een duurzame toekomst voor de regio garandeert?

Het antwoord op deze vraag is nog steeds vaag, aangezien de situatie vrij fluïde is. De groeiende afstand tussen de Amerikaanse president Joe Biden en Netanyahu is ook indicatief voor deze nieuwe ontwikkeling. Het lijkt erop dat de aanhoudende en meedogenloze Israëlische agressie in Gaza en de Westelijke Jordaanoever uiteindelijk de publieke opinie in het Westen heeft doordrongen, wat heeft geleid tot een subtiele maar significante herijking van het wereldwijde leiderschap, wat wordt weerspiegeld in de recente publieke standpunten van Biden, Macron en Starmer over het Israëlisch-Palestijnse conflict.

[De meningen die in dit artikel worden geuit, zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs het redactionele beleid van dit medium. De auteur is geostrategisch analist en freelance columnist over internationale aangelegenheden]