Posted by Turkse Media
Sep 27, 2025

Hoe het VK Palestina toch erkende na decennialange blinde steun aan Israël

Sinds de escalatie van het conflict in Gaza op 7 oktober 2023 heeft het Verenigd Koninkrijk (VK) een opmerkelijke koerswijziging doorgemaakt: van volledige steun aan Israël naar de officiële erkenning van de Palestijnse staat in september 2025.

Aanvankelijk schaarde de regering-Sunak zich onvoorwaardelijk achter Israël, zowel politiek als militair. Premier Rishi Sunak en oppositieleider Keir Starmer (Labour) rechtvaardigden Israëlische maatregelen zoals het afsluiten van water en energie aan Gaza. Protesten in het hele land, waarbij honderdduizenden mensen de straat opgingen, werden destijds door de regering nog als “provocatief” of zelfs “haatdragend” bestempeld.

Vanaf 2024 kantelde het debat. Onder druk van publieke opinie en interne partijconflicten veranderde Labour haar houding en pleitte zij in het parlement voor een humanitaire wapenstilstand. Na de verkiezingswinst van juli 2024 zette premier Starmer de toon verder: tientallen wapenexportlicenties werden opgeschort, sancties ingesteld tegen Israëlische ministers, en onderhandelingen over een handelsakkoord met Israël stilgelegd.

In juli 2025 stelde Starmer een ultimatum: zonder wapenstilstand en hernieuwd commitment aan een tweestatenoplossing zou het VK Palestina erkennen. Toen Israël geen concessies deed, erkende Londen Palestina officieel, terwijl het wel deelnemer bleef aan het internationale F-35-programma.

De omslag kwam niet alleen vanuit Westminster. Sinds oktober 2023 vonden er meer dan 3.000 pro-Palestijnse acties plaats, van massademonstraties tot creatieve protesten door artsen, leraren, kunstenaars en ook joodse organisaties. Groepen als Palestine Action voerden directe acties uit tegen bedrijven die zaken doen met Israël, en symbolische protesten, zoals het achterlaten van duizenden lege kookpotten bij Downing Street, onderstreepten de volkswoede.

Met de erkenning van Palestina positioneert het VK zich internationaal anders: het blijft Israël steunen op sommige vlakken, maar neemt tegelijkertijd afstand van diens nederzettingspolitiek en militaire strategie. Daarmee markeert Londen een geopolitieke verschuiving met verstrekkende gevolgen voor zowel de regio als de trans-Atlantische relaties.